z tamą na nilu

staroż. miasto na wsch. brzegu Nilu: Sauhadż: miasto w południowym Egipcie, na zachodnim brzegu Nilu: Abnub: miasto w Egipcie w muhafazie Asjut, na wschodnim brzegu Nilu. Giza: miasto w starożytnym Egipcie leżące na lewym brzegu Nilu, około 20 km od Kairu Nilometr. Nilometr je moderní označení užívané pro zvláštní stavbu budovanou ve starověkém Egyptě pro měření výšky nilských záplav. Přestože se dochovaly až z pozdějších dob, lze důvodně předpokládat jejich existenci už ve Staré říši. [1] Vzhledem ke svému účelu byly nilometry v Egyptě využívány (patrně ۲۳۴ views, ۷ likes, ۱ loves, ۰ comments, ۰ shares, Facebook Watch Videos from Kino Praha: ŚMIERĆ NA NILU czyli thriller detektywistyczny na motywach powieści Agathy Christie z 1937 r. A jeśli Agatha Magicbox, 2022. Réžia. John Guillermin. Kenneth Branagh. SMRT NA NILU, jehož předlohou je slavný detektivní román Agathy Christie, je odvážným tajemným thrillerem režiséra Kennetha Branagha. Dovolená belgického detektiva Hercule Poirota na palubě okouzlujícího říčního parníku v Egyptě se změní v děsivý hon Smrt na Nilu je mysteriózní film, který režíroval Kenneth Branagh a napsal Michael Green, založený na stejnojmenném románu Agathy Christie z roku 1937. Branagh, Ridley Scott, Judy Hofflund a Kevin J. Walsh produkovali film. Tłumaczenia w kontekście hasła "zarządzać tamą" z polskiego na francuski od Reverso Context: KPEK to firma norweska, która będzie zarządzać tamą jeśli Turner zwycięża. tidak ada yang tidak mungkin bagi allah. Grand Ethiopian Renaissance Dam przyspieszy produkcję energii elektrycznej i rozwój w Etiopii, ale może mieć mniej pożądane konsekwencje dla innych użytkowników wody połowa obywateli Etiopii ma dostęp do elektryczności, jest to odsetek niższy niż w większości innych krajów afrykańskich i znacznie niższy niż w większości innych krajów na świecie. Aby to zmienić, rząd etiopski rozpoczął budowę tamy na Nilu Błękitnym w 2011 roku, która po ukończeniu w 2023 roku będzie uważana za największą tamę hydroelektryczną w trzem przelewom i 13 turbinom betonowa konstrukcja wzniesie się na 145 metrów (475 stóp) i utworzy zbiornik, który pokryje 1874 kilometry kwadratowe (724 mil kwadratowych) lądu, obszar mniej więcej wielkości Houston w Teksasie. Nazywana Grand Ethiopian Renaissance Dam (GERD), powinna ponad dwukrotnie zwiększyć produkcję energii elektrycznej w zadziała zgodnie z planem, GERD zapoczątkuje nową erę i pomoże rozjaśnić w większości ciemny krajobraz, który pojawia się na nocnych zdjęciach Etiopii. (W powyższym zestawieniu satelitów Suomi-NPP zwróć uwagę na kontrast między ciemnością Etiopii a jasnym śladem światła wzdłuż Nilu w Egipcie, gdzie dane Banku Światowego wskazują, że 100 procent populacji ma dostęp do elektryczności). Aby wytwarzać energię elektryczną, GERD powinien łagodzić niszczycielskie sezonowe powodzie w Sudanie, zwiększyć dostawy żywności w Etiopii poprzez dostarczanie niezawodnej wody do nawadniania oraz przedłużyć żywotność innych zapór na Nilu poprzez wychwytywanie zmieniając hydrologię rzeki, zapora może mieć wpływ na miliony ludzi, którzy mieszkają i gospodarują w dolnym biegu rzeki w Egipcie i części Sudanu oraz korzystają z wody Nilu. Przedstawiony poniżej obraz Wielkiego Zakola Nilu w naturalnych kolorach podkreśla, jak bardzo Egipcjanie są uzależnieni od Nilu: 95 procent ziemi uprawnej Egiptu znajduje się w wąskiej strefie w pobliżu brzegów 10 latach budowy GERD jest prawie ukończony. W 2020 r. zarządcy wody zaczęli napełniać zbiornik, proces, który może potrwać od kilku lat do dziesięciu, w zależności od warunków pogodowych i tego, jak duży przepływ Nilu Błękitnego wstrzymuje zarządcy tamy. Etiopia ma motywację do szybkiego napełnienia zbiornika, aby zacząć wytwarzać energię i zacząć płacić za projekt o wartości 5 miliardów dolarów. Jednak szybkie napełnianie może znacznie zmniejszyć przepływ wody, ponieważ Nil Błękitny dostarcza 60 procent wody wpływającej do Nilu.„Chociaż tama z pewnością przyniesie pozytywne skutki w zakresie ochrony przeciwpowodziowej i energii wodnej, istnieją ważne pytania bez odpowiedzi dotyczące tego, jak szybko zbiornik powinien zostać napełniony i jak będzie zarządzany w dłuższej perspektywie”, powiedział Essam Heggy, napęd odrzutowy NASA Pracownik laboratorium, który niedawno był współautorem opracowania analizującego potencjalne konsekwencje hydrologiczne i ekonomiczne wypełniania zapory w różnym tempie.„Zbyt szybkie napełnianie zbiornika – w mniej niż siedem lat – może prowadzić do wymiernych niedoborów wody w dole rzeki, które wpływają na produkcję żywności, zwłaszcza jeśli początkowe napełnianie następuje w warunkach suszy” – powiedział Heggy. Jego badania wskazują, że szybkie napełnienie zbiornika może prowadzić do poważnych strat ekonomicznych, choć zauważa, że ​​rozszerzenie wydobycia wód gruntowych, dostosowanie działania egipskiej Wysokiej Tamy Asuańskiej i uprawa roślin, które wymagają mniejszej ilości wody, mogą pomóc zrównoważyć niektóre Etiopia i Sudan nie uzgodniły harmonogramu napełniania zbiornika ani planu zarządzania tamą. Tymczasem naukowcy zajmujący się teledetekcją wykorzystali satelity do śledzenia rozwoju w GERD. Satelity oferują jeden z najlepszych sposobów monitorowania rozwoju, ponieważ dane są bezpłatne, przejrzyste i dostępne dla stanu na luty 2022 jeden zespół kierowany przez naukowców z University of Virginia oszacował, że zbiornik GERD był wypełniony mniej niż 15% na podstawie obserwacji satelitarnych. „Łącząc obserwacje radarowe penetrujące chmury z satelity Sentinel-1 Europejskiej Agencji Kosmicznej z cyfrowym modelem wysokości terenu NASA, jesteśmy w stanie oszacować zmianę objętości wody w zbiorniku” – wyjaśnił kierownik Prakrut Kansara. autor badania opublikowanego w Remote Sensing, które szczegółowo opisuje ich technikę.„Zbiornik był wypełniony w 23 procentach we wrześniu 2021 r., pod koniec pory deszczowej, ale potem poziom wody spadł nieco z powodu parowania i uwalniania wody” – wyjaśnił Hesham El-Askary, naukowiec zajmujący się ziemią z Chapman University i jeden ze współautorów badania. . „W ciągu pierwszych dwóch lat obserwowaliśmy wskaźnik napełniania wynoszący około 11 procent rocznie, co oznacza, że ​​całkowite zapełnienie w tym tempie zajęłoby nieco mniej niż dziewięć lat”.Zespół wykorzystał również dane z satelitów NASA GRACE i GPM oraz wyniki z modelu NASA zwanego globalnym systemem asymilacji danych lądowych do analizy sezonowej zmienności opadów, całkowitego spływu i całkowitego magazynowania wody (w tym wody powierzchniowej, podpowierzchniowej i gruntowej). w regionie od 2002 roku.„Nasze badania podkreślają, że w basenie Nilu występują okresy suche i mokre, które są powiązane z cyklami El Niño i La Niña” – powiedział Venkataraman Lakshmi, inny współautor badania i profesor inżynierii na University of Virginia. „Ważne jest, abyśmy uwzględnili te cykle i wbudowali je w proces planowania. Naprawdę potrzebujemy naukowców, inżynierów i dyplomatów w tym samym pomieszczeniu, rozmawiających ze sobą o tym, jak wypełnić zbiornik i nim zarządzać”.Trzecia faza napełniania prawdopodobnie rozpocznie się w lipcu 2022 r. i oczekuje się, że przechwyci większą ilość wody niż dwa pierwsze napełnienia. „Pierwszy etap napełniania w 2020 r. skonfiskował około 4,9 miliarda metrów sześciennych wody, a drugi etap dodał kolejne 6 miliardów metrów sześciennych. Jeśli Etiopia wypełni GERD w ciągu pięciu lat, czwarte i piąte wypełnienie może przekroczyć 25 miliardów metrów sześciennych każdy” – wyjaśnił od tempa napełniania, w nadchodzących latach będzie wiele zmian do monitorowania zarówno z ziemi, jak iz góry. „Aswan High Dam i GERD razem są w stanie zatrzymać ponad 280 procent rocznego przepływu Nilu” – powiedział Heggy. „Najdłuższa rzeka świata będzie napędzana głównie przez działanie dwóch tam, a nie przez naturalne procesy”.Zdjęcia z NASA Earth Observatory wykonane przez Lauren Dauphin, wykorzystujące dane z Level-1 i Atmosphere Archive & Distribution System (LAADS) oraz Land Atmosphere Near Real-time Capability for EOS (LANCE), dane czarnego marmuru z NASA/GSFC oraz dane Landsat z US Geological Survey. Opowieść Adama inne zdjęcia dnia NASA Życiodajny Nil – najdłuższa rzeka płynąca przez Afrykę, będąca jednocześnie jedną z dwóch najdłuższych rzek świata. Nil ma 6650 km długości i przepływa przez pięć państw, w tym: tereny górzyste, sawanny, pustynie i rozlewiska, a następnie uchodzi do Morza Śródziemnego. Dzięki tej rzece wiele państw położonych w jej dolinie mogło się rozwinąć, a szczególnie ważną rolę odgrywała dla ludności egipskiej. Nil – rzeka, dzięki której istnieje EgiptSpis treściNil – rzeka, dzięki której istnieje EgiptDlaczego Egipt nazwano darem Nilu?Nil – najdłuższa rzeka w AfryceRzeka Nil – nazwaGdzie znajduje się ujście Nilu?Kotlina Górnego NiluEgipt – Nil DolnyŹródła NiluNil BiałyNil BłękitnyEgipskie miasta nad NilemWielka Tama AsuańskaWylewy NiluRzeka Nil a środowisko Nil był dla Egipcjan czymś więcej niż zwykłą rzeką – nie bez powodu też zaczęto nazywać go rzeką życia. Dzięki jego wodom, starożytne cywilizacje otrzymały możliwość rozwoju, gdyż Nil stanowił element władzy, kultu, społecznego życia i całej gospodarki. Był podstawą do rozwoju rolnictwa, bowiem tworzył nawadniający system, dzięki któremu można było uprawiać pola i pozyskiwać tym sposobem jedzenie. Nil wylewał raz do roku, a poziom jego wód zaczął wzbierać od maja do czerwca. W lipcu następowało zalanie pobliskich terenów, a następnie wody zaczynały ustępować, niosąc ze sobą, wraz z prądem okoliczne muły. Zjawisko to doskonale użyźniało gleby, dzięki czemu przy minimalnym nakładzie pracy otrzymywano świetnie przygotowane podłoże pod różne uprawy. Ponadto państwo nad Nilem mogło gromadzić zapasy ryb oraz ptactwa, które wznosiło się nad boską rzeką. Plony zawsze były urodzajne, od zbóż – po warzywa i owoce z sadów, dzięki którym do dziś tamtejsza ludność wdzięczna jest za uzyskane plony. Nil w Egipcie odgrywał także ogromną rolę w transporcie, gdyż wykorzystując nurt tej rzeki przewożono nią różne towary. Rzeka ta była jedynym łącznikiem między Południowym a Północnym Sudanem. W Egipcie rzeka stanowiła także źródło religijnych wierzeń, a według historycznych podań sam Faraon w swoją ostatnią ziemską wędrówkę wybrał się po Nilu. Do bóstw, które wyznawali Egipcjanie należał Apis – bóg odpowiedzialny za wylewy Nilu oraz Sobeka – bóg w postaci krokodyla, który opiekował się obszarami, obfitującymi w wodę. Dlaczego Egipt nazwano darem Nilu? Ciężko byłoby o istnienie Egiptu bez Nilu. Tereny afrykańskiego kontynentu, szczególnie w północno – wschodniej jego części, to w zasadzie same pustynie, a dzięki znajdującej się na tym obszarze delcie Nilu, możliwe było funkcjonowanie państwa i życie ludzi. Egipt nazwano darem Nilu, ponieważ wśród panującej suszy i wysokich temperatur, głównie w miesiącach letnich zapewniał dostęp do wody, a to z kolei stanowiło przyczynę wzrostu wszelkiej roślinności i użyźnienia ziem. Jest to jedyna rzeka, która przepływa przez Egipt, otoczony z każdej innej strony terenami pustynnymi, dzięki której istniało życie. Wspaniały widok na Nil przecinający egipskie miasto El Mansoura Nil – najdłuższa rzeka w Afryce Nil to jedyna rzeka w Egipcie, a dodatkowo jest to najdłuższa rzeka, która płynie przez całą Afrykę. Bieg swój rozpoczyna w Burundi, następnie przecina Jezioro Wiktorii oraz Wyżynę Afrykańską. W kolejnych odcinkach rzeki życia wyodrębniono nazwy poszczególnych odcinków i kolejno płynie Nil Górki, dzięki któremu możliwe jest rozpoczęcie żeglugi. Następnie rzeka zmienia się w tak zwany Nil Biały, przekraczając granicę Sudanu Południowego i w odcinku tym dolina się znacznie powiększa i jest bardzo szeroka. Przepływa przez stolicę państwa – Chartum, gdzie łączy się z Nilem Błękitnym. W tym momencie tworzy się Nil właściwy, który od tego etapu dzieli się na sześć odcinków, zwanych kataraktami, które umożliwiają żeglarską wędrówkę podczas wysokich wezbrań wód. Kolejno pokonuje teren Egiptu, tworząc liczne rozlewiska i uchodzi deltą do morza. Delta Nilu ma około 22000km2 powierzchni i świetnie rozwinęło się na tym terenie życie mieszkańców oraz ich rola. Dużą część stanowią uprawy ryżu, cukrowej trzciny, bawełny oraz pszenicy. Rzeka tworząc deltę, dzieli się na dwa ramiona: zachodnie – Rosettę, mierzącą 325 km oraz wschodnie – Damiettę, o długości 240 km. Niewątpliwie rejs po tej rzece w Egipcie to bardzo ciekawa wyprawa. Jest to jedna z głównych turystycznych atrakcji, dzięki której można zwiedzić cały kraj wzdłuż i wszerz, podziwiając zabytki i malownicze regiony. Rzeka Nil – nazwa Prawdopodobnie nazwa najdłuższej rzeki w Afryce wywodzi się z języka greckiego. Z pism hebrajskich można natomiast wywnioskować, że określenia „jeʼòr” używano, mówiąc właśnie o Nilu, a słowu temu przypisywano znaczenie „kanał”, „strumień” i „sztolnia pełna wody”. Egipska nazwa – „jrw”, którą datuje się z zapisków na co najmniej XVIII wiek, odpowiada ściśle nazwie z pism hebrajskich. Gdzie znajduje się ujście Nilu? Ujście Nilu – rzeki życia, znajduje się w północnym Egipcie, w miejscu, w którym wpada ona do Morza Śródziemnego. Ujście Nilu tworzy deltę, zaczynającą się na północy Kairu i rozpościerającą aż do samego morza, czyli przez około 175 kilometrów. Ujście jest szerokie na około 220 kilometrów. Trzy miasta zamykają deltę w trójkątny obszar, a należą do nich: Kair – od południa, Port Said – od wschodu i Aleksandria – od zachodu. Obszar ten jest bardzo zaludniony, ponieważ teren delty zamieszkuje aż 98% populacji całego kraju, a całość doliny rzeki, połączona z ujściem stanowi zaledwie 4% powierzchni całego Egiptu. Wody rzeki cały czas powiększają teren, zagarniając obszar przez niesiony materiał. Wśród największych miast na terenie ujścia rzeki można wyróżnić Aleksandrię, Damanhur, Damiettę, Ismailię, Port Said, Al-Mansurę i Tantę. Ujście Nilu charakteryzuje się klimatem śródziemnomorskim, co wpływa na to, że lato na tym obszarze jest suche i gorące, a zima deszczowa, ale łagodna. Kotlina Górnego Nilu Kotlina górnego Nilu to znajdująca się na obszarze Sudanu i Sudanu Południowego rozległe tektoniczne obniżenie terenu, które ograniczają wyżyny: od strony zachodniej – Dar Fur i Kordofan, od południa – Wyżyna Wschodnioafrykańska oraz Azande, natomiast od strony wschodniej – Wyżyna Abisyńska. Od północy kotlinę otacza także słabo wykształcony próg Bajuda, znajdujący się na wysokości 500 – 700 metrów Przez kotlinę tę przypływa odcinek Nilu Białego, wraz z licznymi jego dopływami. Dopływami górnego odcinku Nilu na tym terenie są między innymi: Ghazal, Sobat i Bahr al – Ghazal, które tworzą rozciągające się rozlewiska i bagna w najniższych częściach kotliny. Na pozostałych terenach dominują tereny sawann: gwinejskiej i sudańskiej. Kotlina charakteryzuje się płaskim dnem, położonym na wysokości około 300 – 600 metrów Wody Nilu użyźniają okoliczne gleby Egipt – Nil Dolny Już za starożytnych czasów dokonano podziału rzeki, według którego wyróżnia się kilka odcinków Nilu. Według tej nomenklatury, która funkcjonuje do dziś za Nil Dolny uznano ostatni fragment rzeki, a granicę wyznaczało ówczesne państwo – Egipt Górny. Za Egipt Dolny uznano z kolei obszar, do którego zaliczano jedynie deltę rzeki i krótki, poprzedzający ją odcinek. Rzeka wraz z końcem swego biegu zdecydowanie zwiększa swoją szerokość i zaczyna rozgałęziać się przy kairskich przedmieściach. Wyznaczając jej bieg do ujścia z tego miejsca pozostaje jedynie 175 kilometrów. Obecnie rejon Dolnego Nilu zamieszkuje wielu mieszkańców, którzy doskonale i praktycznie zagospodarowują cały teren. W związku z przewagą na tym terenie bagien i rozlewisk, dominowała tam wodna zwierzyna oraz ptactwo. Wśród zwierząt można było spotkać nawet węża Kleopatry. Uprawiano tu ryż, bawełnę oraz zagospodarowano ten rejon największą koncentracją papirusu w całym Egipcie, a materiał ten wykorzystywany był wśród egipskiej ludności do pisania. Egipcjanie na bagiennych terenach urządzali również polowania, poprzez który zdobywali dary Nilu. Początkowo teren ten nie był zaludniony, ponieważ nikt nie wiedział, jak prawidłowo zagospodarować teren mokradeł, a dopiero następnie wymyślono system nawadniania pól, który przyczynił się do zasiedlenia tego rejonu. System nawadniający, czyli irygacja, polegał na odpowiednim dostarczeniu wody do gleb, a co za tym szło ich użyźnienia, w celu utworzenia odpowiednich warunków do prawidłowego wzrostu uprawnej roślinności. Dopiero za czasów starożytnego Egiptu opanowano tę umiejętność i tereny te zostały zamieszkałe, a Dolny Egipt stał się największą koncentracją ludności. Zjednoczenie obszaru dolnego odcinka Nilu z górnym, a więc Egiptu Dolnego i Górnego nastąpiło ok 3100 roku przez Menesa. Następnie z biegiem lat administracyjny podział zaowocował w utworzenie dwudziestu menów – wydzielonych obszarów miast, do których przydzielone były tereny rolne, a podział ten obowiązywał aż do V wieku Źródła Nilu Po raz pierwszy źródła rzeki postanowiono poszukać już za czasów Nerona, około 54-68 roku naszej ery. Dopiero kolejne eksploracje europejskich naukowców w XIX wieku przyczyniły się do zgłębienia tego terenu i pozyskania większej ilości informacji. Najprawdopodobniej rzeka zaczyna swój początek u dwóch źródeł. Do ustalenia początków biegu rzeki, podstawowe informacje uzyskano, dzięki ekspedycjom Johna Hanninga Speke’a – żyjącego w XIX wieku, angielskiego podróżnika, który wraz z Richardem Francisa Burton wyruszyli znaleźć początek źródła. Początkowo według Speke’a Nil miał swój początek u wód Jeziora Wiktorii, jednak szybko teoria ta została obalona przez jednego poszukiwawczego dziennikarza, pochodzącego z Walii – Henry’ego Stanleya, który podał, że nie ma istniejących dowodów, by jakakolwiek rzeka wypływająca z tego zbiornika, dawała początek biegu Nilowi. W swoich rozważań poparł za to teorię Burtona, zakładającą, że źródło Nilu wypływa z Jeziora Tanganika. Do dziś do końca nie sprecyzowano dokładnego źródła życiodajnej rzeki, jednak według badaczy istnieją dwie możliwości początków tej rzeki. Według pierwszej teorii założono, że rzeka ma swoje źródło w dość małym państwie – Republice Burundi. Przez zachodnią część Wielkiego Rowu Wschodniego przepływa bowiem rzeka Kagera, która następnie przechodzi w Nil Biały. Druga teoria natomiast zakłada, że Nil swoje źródło ma po stronie wschodniej, w Górach Etiopskich, a konkretniej wypływa z Jeziora Tana. Jezioro to, położone jest na Wyżynie Abisyńskiej, około 1820 metrów wybudowano tu klasztory, założone kilkaset lat wcześniej, gdyż uznawano to miejsce za źródło Nilu Błękitnego. Kolejno przez wodospady i górskie uskoki płynie aż do Sudanu, gdzie w Chartum łączy się z Nilem Białym. Z tego miejsca zmienia swoje koryto, jest węższy i płynie poprzez utworzone katarakty. Po drodze napotyka jeden ze swoich większych dopływów – rzekę Atbara, dzięki której w maju i czerwcu następują tak rozległe wylewy. Wylew z Jeziora Wiktorii uważany kiedyś za źródło Nilu Nil Biały Nil Biały stanowi jedno z dwóch głównych ramion Nilu właściwego, które wraz drugim dopływem – Nilem Błękitnym łączą się w Chartum – stolicy Sudanu. Wśród niektórych powszechne jest twierdzenie, że za Nil Biały można uznać już Kagerę – jeden ze źródłowych odcinków rzeki, a inni natomiast za ten odcinek uznają dopływy, wychodzące z Jeziora Wiktorii. Kierunkiem spływu rzeki jest północ. Nil biały kieruje się w stronę Ugandy, a na swojej drodze wpada do Jeziora Kioga. Następnie zasila kolejne jezioro – Alberta i dalej płynie w północnym kierunku. W końcowym etapie dociera przez bagienne tereny do Chartum. Obszar, przez który przepływa rzeka z geograficznego punktu można nazwać płaskowyżem, z przeważającą ilością terenów bagiennych. Pojawia się tu wiele gatunków roślin wodnych, które są ściśle uwarunkowane klimatem. Pojawia się tu wiele skał krystalicznych oraz wulkanicznych, a rzeka przemierza przez wodospady i skalne progi. Nil Biały nieco zanika, wpadając w Dorzecze Górnego Nilu, gdzie tworzy się rozprzestrzeniająca się bagienna równina. Powstaje rozległa sieć wodnych kanałów, a Nil Biały przechodzi w odcinek Nilu Górnego. Bagna te posiadają swoją nazwę i mówi się na nie As Sudd. Na terenach podmokłych rzeka zaciąga wiele organicznych związków, dzięki którym w następnych etapach skutecznie wzbogaca gleby. Nil Błękitny Dopływ Nilu Błękitnego wypływa z Jeziora Tana i tworzy wodne spadki, czyli wodospady. Następnie przez niecałe dwa kilometry przepływa przez głęboką i wąską dolinę, którą cechuje słabe zaludnienie. Najprawdopodobniej ma to związek z występowaniem chorób tropikalnych. Następnie, płynąc przez podziemne abisyńskie wąwozy, Nil Błękitny zbiera duże ilości minerałów, pochodzące z wulkanicznych skał i inne, cenne zawiesiny, które występują w podłożu. Kolejno dociera do aluwialnej równiny, znajdującej się na początku Sudanu – zwaną spichlerzem Sudanu i łączy się w Chartum z Nilem Białym. Porównując te dwa dopływy można stwierdzić, że wody Nilu białego są czyste i przeźroczyste, natomiast Błękitnego – zanieczyszczone przez zbierane osady i szare. Z połączenia tych dwóch rzek powstaje żółta rzeka, która tworzy minerałowo – organiczną mieszaninę. Egipskie miasta nad Nilem Jednym, z większych miast położonym w delcie Nilu jest Aleksandria, która początkowo znajdowała się przy Egipcie. Dziś stanowi jego integralną część, tracąc zwyczaje zapożyczane od innych kultur. Miasto to, zostało założone przez Aleksandra Wielkiego, którego uznano za oswobodziciela, a następnie w Memfis mianowano faraonem. Obecnie Aleksandria znana jest tego, że jest to miejscowość położona nad samym Morzem Śródziemnym i stanowi drugie pod względem wielkości miasto Egiptu. Posiada wiele historycznych zabudowań, a wybierając to miejsce na wakacyjny urlop można korzystać z wielu nadmorskich kurortów i plaż białego piasku. Nad nilem położona jest także stolica Egiptu – Kair, które szokuje rozmachem, z jakim powstało, a na jego przedmieściach należy uważać na groźnego węża Kleopatry! Jest to największe miasto znajdujące się na Bliskim Wschodzie, a nawet w całej Afryce. Teren ten zamieszkiwano już w czasach neolitu, a osadę utworzono tu ze względu na liczne otaczające miasteczka i osiedla. W pobliżu znajdowały się dawne egipskie centra – Memfis i Giza. Trzecim miastem, które warto wyróżnić w tym zestawieniu jest Asuan, znajdujące się w południowej części kraju nad nilem – w okolicy pierwszej katarakty, zwane inaczej miastem z tamą na Nilu. Asuan zasłynęło bowiem z wybudowania na jego obszarze Wysokiej Tamy Asuańskiej – ogromnej wodnej elektrowni, która wyposażyła połowę kraju w zasoby energii elektrycznej. Wielka Tama Asuańska W pobliżu miasta Asuan, w 1962 roku została wybudowana Wielka Tama Asuańska, która rozpościera się aż do Wadi Halfa w Sudanie i jest wysoka na 111 metrów. Długość tamy wynosi 3,6 km, natomiast szerokość zależna jest od wysokości. U podstawy tama ma około 1000 metrów, z kolei u szczytu 40 metrów. Przy zachodnim końcu tamy znajduje się upamiętniający pomnik – wieża o kształcie kwiatu lotosu, która wyraża pamięć i wdzięczność ZSRR, który przyczynił się finansowo do jej wybudowania. Wybudowanie tamy miało ogromne znaczenie dla Egipcjan, bowiem wezbrany Nil niekiedy ciężko było ujarzmić. Wielka tama służyła magazynowaniu wody i regulowała jej poziom, dzięki czemu niejednokrotnie udało się zapobiec suszom, a co za tym idzie głodowi. Konstrukcja przyczyniła się także do rozwoju rybołówstwa oraz zwiększyła zasięgi rolnych upraw na terenie całego Egiptu. Minusem powstania zapory jest negatywny wpływ tamy na klimat. W południowym Egipcie zmienił się on na tyle, że znacznie wzrosła ilość występujących opadów. Wielka Tama Asuańska Wylewy Nilu Według starożytnej mitologii mówiono, że wylewy Nilu to łzy Izydy, która tak rzewnie opłakiwała śmierć Ozyrysa – ukochanego męża. Powszechnie wiadomo już, że Egipt jest darem Nilu, a zasilające jego ziemie wylewy rzeki przyczyniły się do rozwoju roli i życia. Wzrost roślin możliwy był tylko na tych terenach, do których sięgały zasilające kanały Nilu, bowiem mała ilość opadów nie była w stanie zapewnić urodzajnych plonów. Nil wylewał regularnie, a coroczne wylewy łączyły ludzi do wspólnej pracy na polach. Konieczne było także odwadnianie terenów pozalewowych oraz zbudowanie irygacyjnej sieci. Cała gospodarka Egiptu była wówczas uzależniona od wylewów rzeki. Posiadano nawet specjalne pomiary zasięgów wylewów, które starały się przewidzieć poziom wody, na wysokości Memfis. Jeśli przy tym mieście poziom wód sięgał punktu szóstego, Egipcjanie mogli martwić się o suszę i głód, z kolei gdy na skali widniała liczba 9 – oznaczało to nadmierne zalanie terenu i powodzie. Po wylewach rzeki uprawiano na żyznych ziemiach głównie zboża, a w sadach rosły: daktylowe palmy, figowce, granatowce i winorośl. Rzeka Nil a środowisko Według środowiskowych raportów, rzeka Nil pustynnieje, co ma związek ze zmianą klimatu i zwiększająca się wciąż ludzką populacją. Pierwsza przyczyna związana jest z małą ilość opadów, które dotychczas zasilały koryto rzeki. Gdy pada za mocno – roślinność niszczeje pod ogromem opadów, z kolei gdy opadów jest za mało – brakuje im życiodajnej siły rzeki. Takie zmiany mogą przyczynić się w przyszłości do zmniejszenia wód rzeki i jej pustynnienia, co wpłynie na cały ekosystem doliny. Natomiast, w związku z większym zaludnieniem coraz większe zasoby wód wykorzystywane są w celu zaspokojenia egzystencjalnych potrzeb ludności. Rzeka jest też coraz bardziej zanieczyszczona poprzez szybką urbanizację, co w konsekwencji może przyczynić się do wielkiej ekologicznej katastrofy. Na południe od Asuanu, na wysokości I Katarakty, stoją dwie wielkie tamy. Starsza z nich , Tama Asuańska, została zbudowana w latach 1898 - 1902 przez inżynierów angielskich. Dwukilometrową granitową przegrodę dwukrotnie powiększono i mierzy dziś 51 m wysokości, 35 m szerokości u podstawy i 12 m szerokości na koronie. Jej 180 śluz zamykano, gdy tylko przyszła fala powodziowa, by muł niesiony przez wezbrane wody nie zablokował tamy. Mimo to zapasy wody w zbiorniku pozwoliły zwiększyć areał ziemi uprawnej w dolinie Nilu o 16%. Równocześnie jednak duża część cennej wody spływała do morza bezużytecznie. Tamę podwyższono w 1912 roku, a później jeszcze raz w 1933 roku. Jednak ta tama nie mogła zapewnić dostatecznej kontroli nad wielką rzeką. Przyrost ludności sprawił, że konieczne było zwiększenie zasobów żywności. Korzystając z radzieckich kredytów i pomocy radzieckich inżynierów zbudowano nową tamę Sadd al-ali zlokalizowaną 8 km dalej na południe. Przy realizacji tego gigantycznego projektu przez 11 lat (1960-1971) pracowało 33 000 Egipcjan i 1900 Rosjan. Odporna na wstrząsy tektoniczne tama tworzy łuk wysokości 111 m. Ma 3,6 km długości, 980 m szerokości u podstawy i 40 m szerokości na koronie. U podstawy tama ma 945m grubości. Przegradza koryto Nilu, które w tym miejscu ma szerokość 520 m. Koryto, którym płynie woda ma 1,6 km długości i biegnie przez potężną siłownię, gdzie znajduje się 12 turbin o mocy 175 MW. Porusza je woda przepływająca w tym miejscu sześcioma kanałami. Zbiornik gromadzący wody Nilu przez cały rok ma 500 km długości, 200 km szerokości i sięga daleko w głąb terytorium Sudanu. Gdyby poziom wody osiągnął dopuszczalne maksimum, to jest 182 m ponad poziom morza ( 14 m poniżej korony zbiornika), pojemność sztucznego jeziora wyniosłaby wówczas 164 miliardy metrów sześciennych. Na cześć prezydenta Egiptu zbiornik wodny nazwano Jeziorem Nasera. Przy wejściu na koronę Wielkiej Tamy ustawiono pomnik przyjaźni radziecko - egipskiej w formie stylizowanego, betonowego kwiatu lotosu. Na środku tamy wybudowano łuk triumfalny, obok którego umieszczono tablice informacyjną z wykresami prezentującymi różne przekroje i detale tej gigantycznej konstrukcji. Woda z Jeziora Nasera służy do nawadniania pól w porze suchej. Dzięki temu możliwe są wyższe zbiory i wyżywienie większej liczby ludności. Przepływająca woda napędza turbiny, które wytwarzają ponad połowę energii elektrycznej, jaka w ogóle powstaje w Egipcie. Rzadko wspomina się o tragicznym losie Nubijczyków. 100 000 ludzi straciło dach nad głową gdy w 1965 roku rozpoczęto wypełnianie zbiornika wodą, która powoli przykryła ich chaty i pola. Tama w Asuanie utrudnia przepływ żyznego mułu, więc rolnicy muszą stosować nawozy sztuczne. Od czasu wybudowania tamy na Nilu rozmnożyły się ślimaki, których pasożyty roznoszą dokuczliwe choroby. Podniesienie się poziomu wód gruntowych spowodowało zasolenie i tym samym wyjałowienie gruntu. Zdjęcie z samolotu Tamy Asuańskiej i Jeziora Nasera. Makieta tamy w Asuanie. Przekrój tamy w Asuanie. Woda napływa z lewej strony i kierowana przez podziemny Kanał, napędza generator za pośrednictwem turbiny. Makieta pokazuje widok z góry na tamę, przez którą prowadzi czteropasmowa szosa. Zaprojektowali ją Niemcy, a pomocy przy budowie udzielili Rosjanie. Widok na tamę w Asuanie. Widok na najbliższe otoczenie tamy na Nilu od strony południowej Widok z tamy na Nil. Tama ma 111 m wysokości i 40 m grubości na szczycie. Przez tamę prowadzi czteropasmowa szosa

z tamą na nilu